مدرسه علمیه الزهرا (سلام الله علیها) یزد

رسول‌خدا صلي‌‌الله‌عليه‌و‌آله‌و‌سلم‌ و ‌امیرالمومنین عليه‌السلام، کنار هم نشسته بودند که حسین‌بن‌علی عليه‌السلام بر آن دو بزرگوار وارد شدند. نبی صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم ایشان را در آغوش گرفتند و در دامان خود نشاندند و بین دو چشم و لبانشان را بوسیدند. امام حسین (ع) در آن زمان شش سال داشتند.
علی علیه‌السلام عرض کرد: یارسول‌الله! پسرم حسین را دوست دارید؟
رسول‌الله صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: چگونه او را دوست نداشته باشم در حالیکه عضوی از اعضای من است؟
علی علیه‌السلام عرض کرد: یا رسول الله! کداممان نزد شما محبوب‌تر است؟ من یا حسین؟
پس حسین عليه‌السلام عرض کرد: پدرم! کسی که شرفش بالاتر باشد نزد نبی دوست داشتنی‌تر و از حیث منزلت به او نزدیکتر است.

قال علی (علیه‌السلام) لولده: أتفاخرنی یا حسین؟
حضرت علی (ع) به فرزندش فرمود: آیا با من مفاخره می‌کنی؟

قال الحسین (علیه‌السلام) : نعم یا أبتاه إن شئت.
عرض کرد: بلی! اگر مایل باشید.

امام علی (ع) به او فرمود: ای حسین! من فرمانروای مومنان، زبان راستگویان، معاون و مددکار مصطفی، خزانه‌دار علم خداوند و برگزیده او از میان آفریدگان هستم.
من پیشنیان را به طرف بهشت رهبری می‌کنم. من پرداخت کننده وام و بدهی رسول الله (ص) هستم.
عموی من حمزه سیدالشهدا است که بهشت برین، جایگاه اوست. برادرم جعفرطیار است که با فرشتگان در بهشت پرواز می‌کند.

أنا قاضی الرسول ، أنا آخذ له بالیمین ، أنا حامل سورة التنزیل إلى أهل مكة بأمر الله تعالى، أنا الذی اختارنی الله تعالى من خلقه ، أنا حبل الله المتین الذی أمر الله تعالى خلقه أن یعصموا به فی قوله تعالى : وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعاً ،
من از طرف رسول خدا (ص) منصب قضاوت دارم. من پرچمدار او هستم. من از طرف خدا ماموریت یافتم آیات سوره برائت را برای اهل مکه قرائت کنم. من کسی هستم که خداوند تبارک و تعالی او را از میان آفریدگانش برگزیده است. من ریسمان محکم الهی هستم که خداوند بندگانش را در قرآنش دستور داده به آن چنگ بزنند.

من ستاره درخشان خداوندم. من کسی هستم که فرشتگان آسمانی او را زیارت می‌کنند. من زبان گویای پروردگارم و حجت او بر بندگانش می باشم. من دست توانای خداوندم. من وجه باری تعالی در آسمان‌ها و جنب آشکار خداوندم.


أنا الذی قال الله سبحانه و تعالى فی و فی حقی : بَلْ عِبادٌمُكْرَمُونَ لا یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُمْ بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ ، أنا عروة الله الوثقى التی لا انفصام لها و الله سمیع علیم ، أنا باب الله الذی یؤتى منه، أنا علم الله على الصراط ، أنا بیت الله من دخله كان آمنا فمن تمسك بولایتی و محبتی أمن من النار
من كسي هستم كه خداوند سبحانه و تعالي در حقم فرمود: بندگاني بزرگوار كه از آنها در سخن، كسي سبقت نمي‌گيرد و آنان به فرمانشان عمل مي كنند. من ريسمان استوار خداوندم كه گسسته نمي‌گردد و خداوند شنواي بيناست. من باب خداوندم كه از آن بايد وارد شد. من پرچم خدايم بر صراط. من خانه خدايم كه هركس در آن وارد شود در امان است و هر كس كه بولايتم و محبتم تمسك نمايد از آتش در امان است.

من قاتل پیمان شکنان اهل جمل و ستمگران اهل صفین و خارج شدگان از دین یعنی خوارجم. من کشنده کافرانم. من پدر یتیمان و پناه بیوه زنان هستم.
من آن کسی هستم که فردای قیامت از ولایتم سئوال می‌شود.
در آیه شریفه “لتسلن یومئذ عن النعیم"، من آن نعمت خداوند تبارک و تعالی هستم که بر بندگانش ارزانی داشته‌است.
من کسی هستم که پروردگار عالم درباره‌م و در شأنم فرموده ‌است: امروز دین شما را کامل کردم و نعمت را بر شما تمام نمودم و خشنود گشتم که اسلام دین شما باشد.

فمن احبنی کان مسلما مومنا کامل الدین،
پس کسی که مرا دوست داشته باشد مسلمان واقعی است و مومنی است که دین او کامل است.

من کسی هستم که به سبب او هدایت شدید. درباره من و دشمن من، خداوند تبارک و تعالی فرموده‌است: و قفوهم انهم مسئولون
ایشان را نگهدارید تا از آنها پرسش شود. یعنی از ولایت من در فردای قیامت از آنها سئوال می‌کنند. من آن خیر بزرگ هستم. من کسی هستم که خداوند دین خود را به سبب من در غدیر خم و در معرکه خیبر کامل کرد.

أنا الذی قال رسول الله (صلى الله علیه وآله) فی من كنت مولاه فعلی مولاه ، أنا صلاة المؤمن ، أنا حی على الصلاة ، أنا حی على الفلاح ، أنا حی على خیر العمل ،
من کسی هستم که رسول خدا (ص) درباره‌ام فرمود: من کنت مولاه فعلی مولاه. من روح نماز مومن هستم و مقصود از (حی علی‌الصلاه) و (حی علی الفلاح) و (حی علی خیر العمل) می باشم.

من كسي هستم كه بر عليه دشمنانم نازل شد. سائلي تقاضاي عذاب نمود كافران را از عذاب، دفاع كننده اي نيست… يعني كسي‌كه ولايتم را انكار نمود. و او نعمان بن حارث يهودي لعنت خدا بر او بود.
من دعوت كننده مردم به حوض هستم. آيا غير من دعوت كننده مومنين است؟ من پدر ائمه طاهرينم كه از فرزندانم مي باشند. من ترازوي برابري در روز قيامتم من پيشواي دينم. من رهبر مومنين بسوي خيرات و آمرزش به پروردگارم مي باشم.
اصحاب و همراهان من فردای قیامت دوستان من هستند که از دشمنانم دوری کرده و اظهار بیزاری نموده‌اند. هنگام مرگ، آنها در مرتبه شهدا و صدیقین می باشند که در پیشگاه الهی خوشحال و شادمان بسر می برند.
من کسی هستم که شیعیانم پیمان بسته‌اند که با دشمنان خدا و رسول او دوستی نکنند و روابط دوستانه نداشته باشند گرچه پدران آنها و یا فرزندانشان باشند.
من کسی هستم که شیعیانم بدون اینکه به حساب آنها رسیدگی شود وارد بهشت می شوند. من کسی هستم که پرونده شیعیانم که نامهای ایشان در آن است نزد من می‌باشد.
من یاور اهل ایمانم و برای آنها نزد پروردگارجهانیان شفاعت می کنم.
من با دو شمشیر، ضربه و با دو نیزه، زخم می زنم. من کافران را در روز بدر و حنین کشتم. من شجاعان غرق سلاح و زره را روز احد، به هلاکت رساندم. من عمروبن‌عبدود را روز احزاب و مرحب را در روز خیبر به قتل رساندم. من کسی هستم که جبرئیل امین درباره او ندا داد: شمشیری جز ذوالفقار نیست و جوانمردی جز علی نمی‌باشد.
من در پیروزی و فتح مکه مدال افتخار داشتم. من دو بت لات و عزی را بر زمین کوبیدم و شوکت آنها را شکستم. هبل اعلی و مناه ثالثه را من ویران کردم. من آن کسی هستم که بر شانه رسول خدا (ص) بالا رفتم و بتها را فرو ریختم. من کسی هستم که بت یغوث و یعوق و نسر را شکستم. من کسی هستم که در راه خدا با کافران نبرد کردم. من کسی هستم که انگشتری خود را به فقیری بخشیدم. من کسی هستم که در بستر پیامبر(ص) آرمیدم و خود را به خطر انداختم تا او را از مشرکین حفظ کنم.
من کسی هستم که جنیان از خشم و غضب من هراسناکند. من کسی هستم که خدا به سبب من عبادت می شود. من مترجم وحی الهی و مظهر علم خداوندم.
من پرچم خدايم. من پرچم رسول خدايم من کشنده جنگجویان جمل و صفین بعد از رسول الله (ص) هستم و من قسمت کننده بهشت و دوزخ می‌باشم.

در این هنگام امام علی (ع) ساکت شد و رسول الله (ص) به امام حسین (ع) فرمود:
ای ابوعبدالله! آیا آنچه را پدرت گفت شنیدی؟ آنچه او برشمرد یکدهم از یکدهم از فضائل او بلکه از هزار هزار فضیلتی است که او دارد و بلکه او بالاتر از همه این فضائل است.

فقال الحسین (علیه السلام) : الحمد لله الذی فضلنا على كثیر من عباده المؤمنین وعلى جمیع المخلوقین وخص جدنا بالتنزیل و التأویل والصدق ومناجاة الأمین جبرئیل (علیه السلام) وجعلنا خیار من اصطفاه الجلیل و رفعنا على الخلق أجمعین ..
امام حسین (ع) عرض کرد:
سپاس و ستایش مخصوص خداوندی است که ما را بر بیشتر بندگان مومن خود و بر همه جهانیان برتری داد. جد ما را برای نزول قرآن و علوم قرآن یعنی تفسیر و تاویل آن و راستی و صداقت و محل راز امین وحی اختصاص داد و ما را بهترین برگزیدگانش قرار داد و بر تمامی خلق خود رفعت و برتری بخشید.

ثم قال الحسین (علیه السلام) : أما ما ذكرت یا أمیر المؤمنین فأنت فیه صادق أمین
سپس امام حسین (ع) عرض کرد: اما شما ای امیرمومنان نسبت به آنچه فرمودی راستگو و امین هستی.

فقال النبی (صلى الله علیه وآله) : اذكر أنت یا ولدی فضائلك ..
پیغمبر اکرم (ص) فرمود: اکنون تو ای فرزندم مفضائل خود را یادآوری کن.

فقال الحسین (علیه السلام) : یا أبت أنا الحسین بن علی بن أبی طالب (علیهالسلام) وأمی فاطمة الزهراء سیدة نساء العالمین وجدی محمد المصطفى (صلى الله وعلیه وآله) سید بنی آدم أجمعین لا ریب فیه ،
امام حسین (ع) عرض کرد: ای پدرجان! من حسین فرزند علی‌بن‌ابیطالبم. مادرم فاطمه زهرا سرور تمامی زنان عالم و جدم محمد مصطفی آقا و سرور همه فرزندان آدم است.

یا علی أمی أفضل من أمك عند الله و عند الناس أجمعین ، وجدی خیر من جدك و أفضل عند الله وعند الناس أجمعین ،
ای علی! پدر من مقامی برتر از پدر شما و مادر من مقامی برتر از مادر شما نزد خدا و همه مردمان دارد. جد من بهتر و والاتر از جد شما نزد خدا و همه مردم است.

و أنا فی المهد ناغانی جبرئیل و تلقانی إسرافیل ، یا علی أنت عند الله تعالى أفضل منی وأنا أفخر منك بالآباء و الأمهات و الأجداد .
من در گهواره بودم که جبرئیل با سخنان خوشایند خود مرا نوازش می‌داد و اسرافیل به دیدار من می‌آمد.

ای علی! تو نزد خدا برتر از من و والاتر هستی و من به حسب و نسب و به داشتن پدران و مادران و اجدادی که دارم بر تو افتخار می کنم.

قال الروای : ثم إن الحسین (علیه السلام) اعتنق أباه و جعل یقبله و أقبل علی (علیه السلام) یقبل ولده الحسین و هو یقول : زادك الله تعالى شرفا و فخرا وعلما و حلما و لعن الله تعالى ظالمیك یا أبا عبد الله
و بعد از این گفتگو امام حسین (ع) برخاست و دست به گردن پدرش انداخت و او را بوسید. علی (ع) هم فرزندش حسین‌بن‌علی(ع) را در برگرفت و بوسید و به او فرمود:
خداوند فخر و شرف و دانش و بردباری تو را زیادتر گرداند و آنهایی را که به تو ای ابوعبدالله ستم کنند لعنت کند.

(أبى الفضل سدید الدین شاذان بن جبرائیل ألقمی فی الفضائل ص: 86,85,84 دار الرضی ه: 1368 قم / السید هاشم البحرانی-الوفات ه: 1107- فی حلیة الأبرار فی أحوال محمد وآله الأطهار ج: 2 ص: 123-127 مطبعة البهمن ، الناشرمؤسسة المعارف الإسلامیه ، طبعة الأولى 1411 ، تحقیق الشیخ غلام رضا مولانا البحرانی / الشیخ أبوا الحسن المرندیفی مجمع النورین ص: 192-194 / موسوعة كلماتالإمام الحسین ص 58-62 / تظلم الزهراء (علیها السلام) ص 32 / أنوار الهدایة ص 175)
کتاب قطرهای از دریای فضائل اهل بیت
تألیف: آیه الله علامه سید احمد مستنبط

اَنا بَرئٌ مِن عَدوِّكَ يا مَولاي يا اَمير المومنين علي بن ابيطالب عليکما السلام
الْحَمْدُ لِلَّهِ‏ الَّذِي‏ جَعَلَ‏ كَمَالَ‏ دِينِهِ‏ وَ تَمَامَ‏ نِعْمَتِهِ‏ بِوَلَايَةِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِب‏ علیه السلام
الْحَمْدُ لِلَّهِ‏ الَّذِي‏ جَعَلَنَا مِنَ‏ الْمُتَمَسِّكِينَ‏ بِوَلَايَةِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْأَئِمَّة علیهم السلام
يَا اللَّهُ‏ يَا رَحْمَانُ‏ يَا رَحِيمُ‏ يَا مُقَلِّبَ‏ الْقُلُوبِ‏ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَى دِينِك‏



اطلس و دیباج بافد عاشق از خون جگر
تا کشد در پای معشوق اطلس و دیباج را