از گذشته هاي دور آريايي هاي ساکن فلات ايران روز اول سال، آغاز بهار را به برگزاري آئين هاي ويژه توام با سرور و شادماني اختصاص ميدادند. در آيين هاى باستانى ايران براى هر جشن «خواني يا سفره اي » گسترده مى شد که داراى انواع خوراکى ها بود.
سفره نوروزى «هفت سين» يکي از مقدمات مهم و اصلي ايرانيان براي استقبال از سال جديد است كه بطور معمول ساعاتي پيش از تحويل سال نو گسترده شده و سيزدهم فروردين جمع مي شود. در بسياري از منابع آمده است كه “هفت سين” نخست “هفت شين” بوده و بعدها به “سين” تغيير يافته است. اين سفره برپايه عدد مقدس هفت بنا نهاده شده است.
آنچه که در اين سفره قرار مي گيرد، بايد داراي شش خصوصيت زير باشد:
1. پارسي باشد
2. با واژه ي «س» آغاز شود.
3. ريشه ي گياهي داشته باشد.
4. خوردني باشد.
5. اسم مرکب نباشد.
6. براي بدن سودمند باشد.
سفره در فرهنگ فارسي، نماد يگانگي بخشيدن به مفاهيمي جداگانه است؛ چه بر روي آن قرار داده شوند و چه در اطراف آن گرد آيند. که اين موضوع به مرور زمان خود سبب گردهم آمدن اجزاي با ارزش ديگري در اين سفره گرديد مانند قرآن کريم ، آينه, شمعدان ، ماهي قرمز و .. که هر يک به ارزش و زيبايي اين خوان مي افزايد و جزء جدا نشدني سفره هفت سين ايرانيان مي باشد.
* قرآن مجيد: نشانه استواري ايمان، زينت بخش سفره نوروزي مسلمين است كه پس از تحويل سال همه آن را بوسيده و چند آيه اي براي تبرك مي خوانند.
* آينه: نماد جهان بي پايان و بارگاه خداوندي است.
* شمع: به تعداد اعضاي خانواده براي آرزوي شادي و روشنايي زندگي آنهاست. شعله افروخته نماد روشنايي جاودانه است.
* ماهي قرمز: در تنگ بلورين، نماد روزي حلال.
موج همراه در ابتدا اجزاي ارزنده اي که در فوق به آنها اشاره گرديد را در اين سفره مي چيند و در روزهاي مانده تا عيد با ارج نهادن به خداوندي که هفت آسمان را آفريده و هفت دريا را زير آن نشانده، هفت نمادي را که معمولا بر اين سفره چيده مي گردند را در قالب سين چين هاي روزانه تقديم به تک تک عزيزان خانواده باد صبا مي نمايد.
پايدار باشيد
ادامه »
