مدرسه علمیه الزهرا (سلام الله علیها) یزد

آيت الله سيد احمد خوانساري در موقع ارتحال فرمودند:از دنيا مي روم درحاليکه دستم خالي است،ولي به يک چيز اميد دارم و آن گريه بر امام حسين(ع)است.وقتي که ايشان گريه مي کردنداشکشان بر صورتشان جاري مي شد.آيت الله بروجردي و آيت الله گلپايگاني عليهما رحمه هم همين طور بودند.
امام خميني (رحمت الله عليه)وقتي گريه مي کردند شانه هايشان بالا و پايين مي رفت و اين صحنه را زياد در تلوزيون ديده ايد و حتي از طرف دوستانشانبه امام تذکر داده بودند که اين صحنه در شبکه ي سراسري پخش مي شود و حتي خارجي ها هم آنرا مي بينند و ممکن است سوء تعبير شود ولي امام نپذيرفتند و همچنان بر مصيبت امام حسين(ع)حتي در حضور ديگران گريه مي کردند.
در قديم هم بکائين زياد بودند مثل آيت الله ميرزا جواد آقا ملکي تبريزي، ميرزا ابوالقاسم عطاذ و ميرزا اسماعيل ارباب رحمه الله عليهم.به عقيده ي من همه چيز مردانه اش خوب است الا گريه،که زنانه بودنش لطفش بيشتر است.
نظام رشتي را در خواب ديدند،از احوال ايشان پرسيدند ايشان فرمودند:
شکر خدا را که در پناه حسينيم
عالم از اين خوبتر پناه ندارد
بعد پرسيدند در آن عالم چه چيز به درد ما مي خورد؟ ايشان فرمودند دو چيز:1.تقوا 2.امام حسين(ع)

(برگرفته از کتاب آداب طلاب)